Dzień 22

Miejscowi najwyraźniej trzymają sztamę. Chcieliśmy popłynąć w morze, żeby obejrzeć delfiny. Po przepytaniu kilkunastu taksówkarzy (ponoć wiedzą wszystko) i co najmniej tuzina miejscowych rybaków wniosek jest jeden: Kapitan Mike płaci wszystkim po równo. Niech będzie Kapitan Mike.

 "Tron" kapitana Mike'a...

Puchary kapitana Mike'a...

Część floty kapitana Mike'a...

Pracownik kapitana Mike'a...

I w końcu my -  na łasce morza i kapitana Mike'a.

Wbrew tradycji panującej na wyspie, udało się wypłynąć o czasie, czyli między 8 a 8:30. Nieźle, jak na lokalne standardy. Wyruszyliśmy z Castries na Morze Karaibskie. Mamy nadzieję, że delfiny i wieloryby również.

Płyniemy. Raz szybciej, raz wolniej. Morskich ssaków jak na lekarstwo. Na szczęście pojawiły się ptaki. Po godzinie to całkiem miłe urozmaicenie.

 

Błękitna woda i białe żagle to zawsze ładne zestawienie.

Większość uczestników naszego rejsu powoli przysypiała rozrzucona malowniczo po łodzi. Ja w głębi duszy pożegnałam się już z myślą o delfinach, kiedy nasz "motorniczy" przerwał fałszowanie w rytmie reagge i zakrzyknął: "There they are!".

No i były...

Całe stado...

Małe i duże...

Cętkowane i zwyczajne...

Płynące szpalerem i pojedynczo...

Dla każdego coś miłego. Artur próbował robić zdjęcia, a nasz sternik - jak najbardziej mu w tym przeszkodzić. Potem okazało się, że kręcił "bączki" na wodzie, bo delfiny to lubią i bawią się na falach. Gdyby mogły, to na pewno by klaskały.

Tu pozują dla turystów na tle Petit Piton

Nie wiem, kto miał większą frajdę - delfiny bawiące się dookoła łodzi, czy my, próbujący robić im zdjęcia i zobaczyć je wszystkie.

A tym, którzy mogą poczuć się zawiedzeni jakością zdjęć polecam w ramach treningu poćwiczyć pstrykanie fotek trzmielowi z pędzącago samochodu ;-).

Na szczęście fotografował również Darek, dzięki czemu obaj panowie dokonali wymiany i uzyskali satysfakcjonującą liczbę zdjęć.

"... szkoda, że nie pozwolili wskoczyć do wody..."

 

"... Anka, a może by tak wszystko zostawić w cholerę i nie wracać?"

Jestem za!

Dzień 21

Dzisiaj śmigamy we czwórkę do Soufriere. Nie, żeby miasto było jakoś warte zwiedzenia (bo nie jest), ale podążamy za wskazówkami przewodników turystycznych i chcemy wjechać do wulkanu. Po ustaleniu z tubylcami (przy okazji - bezczelna próba wyłudzenia od nas osiemnastu dolców niby na sport dla dzieci), na które z okolicznych wzniesień należy wjechać, udajemy się we wskazanym kierunku. Napotykamy na szyld zachęcający do leczniczych kąpieli w gorącej wodzie z wulkanu, więc zbaczamy z drogi.

Zostawiamy samochód, wykupujemy bilety i udajemy się dalej pieszo w towarzystwie przewodnika - Eddiego.

Eddie przez całą drogę opowiada nam o historii okolicy i pod niebiosy zachwala lecznicze właściwości siarkowych źródeł wulkanicznych.

W koncu docieramy do - jak to nazwać? Łaźni na świeżym powietrzu? Wskakujemy do gorącej wody i natychmiast stwierdzam, że mój wrastający paznokieć jest uleczony. Jak zwykle żartuję, ale uczucie jest fantastyczne. Zostajemy przez godzinę.

W trakcie "leczenia" miało miejsce zabawne zdarzenie. W pewnej chwili do kąpieli dołączyła para Meksykanów. Moja Ania ma na udzie potężnego siniaka po tym, jak kilka dni wcześniej kąpaliśmy się w morzu i potężna fala dosłownie cisnęła nią na jakiś kamień. Siniak aktualnie jest we wszystkich kolorach tęczy. Meksykanin patrzy na niego, patrzy, po czym - przysięgam - kiwa do mnie głową z uznaniem.

Może wyemigrujemy do Meksyku?

Kiedy wychodziliśmy ze spa, zwróciłem się do Eddiego i jego kumpli:

- Teraz, kiedy jesteśmy już zdrowi, chcemy być jeszcze bogaci. W którą stronę mamy się udać?

Uznają to za zabawne, a my jedziemy dalej pod górę. Pierwszy raz w życiu stwierdziłem, że reklama nie zrobiła ze mnie wała, bowiem wjeżdżamy do... krateru. Drive-in volcano, tak to tutaj nazywają.

Zniewoleni widokami i odorem siarkowodoru wracamy do Soufriere na obiad. W knajpie zostajemy poddani dyskretnej obserwacji.

Ostatnim punktem na naszej trasie jest ogród botaniczny i wodospad - Botanic Garden and Diamond Falls.

Okazuje się, że tutaj też oferują gorące kąpiele, więc korzystamy. Od tej ciągłej zmiany bielizny z mokrej na suchą i z powrotem dostanę hemoroidów.

Dzień 20

Wczoraj Anka z Darkiem zdali egzamin na prawo jazdy (poszlo im tak samo gładko jak nam), więc z samego rana wręczam Darkowi kluczyki od auta. Sam postanawiam zawrzeć w końcu bliższą przyjaźń z synami i córkami tutejszych browarów.

Odwiedzamy naszą znajomą - Anse La-Raye, lecz tym razem przed wjechaniem do wioski odbijamy w polną drogę wiodącą przez dżunglę. Drogowskazy i miejscowi mówią, że jest tam jakiś wodospadzik. Nie prowadzę auta, więc mogę uwieczniać tropiki.

Na miejscu okazuje się, że wodospad River Rock jest czynny, ale należy wykupić bilety. W zamian można się przekąpać.

Czy widzieliście kiedyś wieloryba pod wodospadem?

Spacer przez dżunglę owocuje odkryciem: grejpfrutów nie trzeba kupować w supermarkecie, można je sobie zerwać prosto z drzewa.

Wracamy do wioski. Ludzie tutaj może żyją biednie, ale humor im dopisuje.

W drodze powrotnej do domu zbaczamy do Marigot Bay podziwiać widoki. Spotykamy miejscowego artystę, który podręcznik marketingu ma w małym palcu i zaopatrujemy się u niego w koszyki.

Las namorzynowy. Nie wiem, o co chodzi, ale mojej Ance zmiękły nogi.